Ο άξονας Ελλάδα – Ισραήλ που θέλει να λειτουργήσει σαν αντίπαλο δέος στους τούρκικους «τσαμπουκάδες» στην Κύπρο, λίγες μέρες πριν αρχίσουν οι θαλάσσιες έρευνες για την ανεύρεση φυσικού αερίου στη λεκάνη Λεβιάθαν κοντά στην Κύπρο, είναι μια ζαριά που μπορεί να φέρει εξάρες, αλλά μπορεί να φέρει και ντόρτια.
Να το εξηγήσουμε: Η παραδοσιακά και ιστορικά «αδελφή των Παλαιστινίων και γενικά των αραβικών λαών Ελλάδα», περνάει στην άλλη πλευρά του λόφου, στο άστρο του Δαυίδ και γίνεται στενή συνεργάτης των γερακιών του Τελ Αβίβ.
Για να εκμεταλλευτούμε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στη λεκάνη Ισραήλ-Κύπρου και να γίνουμε ο βασικός κόμβος μεταφοράς του αερίου στην Ευρώπη.
Ως εδώ καλά. Αλλά οι Άραβες έχουν τα πετρέλαια, τα πετροδολάρια και είναι οι πιο πιθανοί μελλοντικοί επενδυτές στην ελληνική οικονομία.
Άρα; Χάνουμε ή κερδίζουμε;
Πάμε παρακάτω. Με την Τουρκία πρέπει να τα βρούμε οπωσδήποτε στο Αιγαίο και για να κάνουμε οικονομία στους εξοπλισμούς μας και για να φθάσουμε κάποια στιγμή στην αναπόφευκτη μοιρασιά πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχει στο Αιγαίο.
Όμως στις απειλές της Τουρκίας κατά της Κύπρου –που φθάνουν μέχρι υπαινιγμών για πόλεμο στην περίπτωση που η Κύπρος ξεκινήσει θαλάσσιες έρευνες για το φυσικό αέριο– η Ελλάδα λέει (πολύ σωστά εθνικά) ένα περήφανο «εδώ είμαστε αδέλφια της Κύπρου» (και τώρα αδέλφια του Ισραήλ).
Οπότε; Χάνουμε ή κερδίζουμε; Ηθικά και εθνικά σωστά οι αποφάσεις σε ότι αφορά την Κύπρο. Μακροοικονομικά σωστή και η απόφαση για τη συνεργασία με το Ισραήλ.
Αν όμως οι πασάδες της Άγκυρας κάνουν πράξη τους τσαμπουκάδες και βγουν στο Αιγαίο, εμείς εκεί τι κάνουμε;
Γιατί φοβάμαι ότι αυτήν την εποχή ζούμε την επαλήθευση του γνωστού λαϊκού ρητού: Μάθανε ότι γ…, πλακώσανε και οι γύφτοι (στην περίπτωση αυτή οι Τούρκοι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου